سقف کاذب برای اولین بار در قرن چهاردهم به منظور زیباسازی معابد در ژاپن استفاده شد. در اواخر قرن پانزدهم، انگلیسی ها از این سیستم برای آکوستیک کردن تئاترها استفاده کردند. در اوایل قرن بیستم، آمریکایی ها از سیستم نگهدارنده کاشی مخصوص برای پوشش سقف سالن های بزرگ استفاده می کردند. در این سیستم در صورت نیاز به تعمیر سقف یا تجهیزات زیر آن، دسترسی به فضای زیر سقف امکان پذیر نبود مگر اینکه کل سقف باز شده و تمامی کاشی ها پس از تعمیرات مجدداً نصب شوند. این فرآیند بسیار وقت گیر و پرهزینه بود. در سال 1958 فردی به نام دونالد براون سیستم سقف کاذب قابل دسترسی را به ثبت رساند. در این سیستم امکان دسترسی به هر قسمت از فضای سقف وجود داشت و براون به عنوان مخترع این سیستم سقف کاذب شناخته می شود. با آغاز قرن بیستم و ارزشمندتر شدن منابع انرژی، صنعت ساختمان نیز به سمت کاهش اتلاف انرژی حرکت کرد و سقف های کاذب نیز به عنوان عنصری برای دستیابی به اهداف کاهش مصرف انرژی از عناصر ساختمانی مورد توجه قرار گرفت. ورود سقف های کاذب فلزی مانند گالوانیزه و آلومینیوم به ایران در ابتدا توسط شرکت دانمارکی دامپا و شرکت آمریکایی هانتر داگلاس انجام شد.